Гістарычнае вымярэнне навукі дзяржаўнага кіравання
МІНІСТЭРСТВА АДУКАЦЫІ РЭСПУБЛІКІ БЕЛАРУСЬ
Акадэмія кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь
РЕФЕРАТ па дысцыпліне: Дзяржаўнае кіраванне
на тэму: Гістарычнае вымярэнне навукі дзяржаўнага кіравання
МІНСК 2010
Тэорыя дзяржаўнага кіравання з'яўляецца адным з найбольш важных і перспектыўных напрамкаў сучаснай палітычнай думкі. Вычляненне палітычнай сферы з цэласнага, непадзеленым чалавечага соцыюму, аддзяленне свету палітычнага ад эканамічнай, сацыяльнай і духоўнай падсістэм адбылося даволі позна. Першапачаткова палітычныя феномены вывучаліся ў рамках пануючых сацыякультурных парадыгмаў ў сувязі з агульным комплексам грамадскіх з'яў. На працягу амаль двух тысячагоддзяў - з часоў Антычнасці і аж да XIX стагоддзя - усе веды аб сацыяльных з'явах былі адзінай цэласнай сістэмай. Але ўжо Арыстоцель (384-322 да н.э.) надаваў вучэньня аб дзяржаўным кіраванні дамінуючае значэнне. Уся грамадская жыццё, на яго думку, ўкладвалася ў рамкі палітычнага жыцця і ставілася на службу дзяржаве. Ён падкрэсліваў: «Паколькі навука аб дзяржаве карыстаецца астатнімі навукамі як сродкамі і, акрамя таго, заканадаўча вызначае, якія ўчынкі варта рабіць і ад якіх ўстрымлівацца, то яе мэта ўключае, мабыць, мэты іншых навук, такім чынам, гэтая мэта і будзе вышэйшай дабром для людзей ».
Антычныя філосафы разглядалі ўзнікненне дзяржавы як натуральны працэс ўскладнення формаў інтэрната людзей, гэтая канцэпцыя атрымала назву патрыярхальнай тэорыі дзяржавы. Арыстоцель адным з першых прапанаваў такую гіпотэзу: спачатку людзі аб'ядналіся ў сям'і, затым некалькі сем'яў ўтварылі паселішча, а на завяршальнай стадыі гэтага працэсу паўстала дзяржава як форма інтэрната грамадзян, якія выкарыстоўваюць палітычны лад і подчиняющиxся ўлады закона. Арыстоцель падкрэсліваў: ва ўсіх людзей прырода ўсяліў імкненне да дзяржаўнаму зносінам і першы, хто гэта зносіны арганізаваў, аказаў чалавецтву найвялікшы карысць. У рамках патрыярхальнай тэорыі дзяржава разглядаецца як вялікая сям'я, дзе адносіны кіраўніка і яго падданых атаясамляюцца з адносінамі патрыярха - кіраўніка роду і членаў яго сям'і. Крызіс антычнага поліса прымусіў вядомых антычных філосафаў звярнуцца да праблемы ўмацавання дзяржаўнай улады, гарантыі згоды і парадку ў грамадстве. Платон (427-347 да н.э.) робіць асаблівы акцэнт на вышэйшай мэты дзяржаўнага кіравання - дасягненні цэласнасці грамадства праз забеспячэнне згоды ўсіх грамадскіх саслоўяў. Ён падкрэслівае: «Мы яшчэ спачатку, калі засноўвалі дзяржава, усталявалі, што рабіць гэта трэба абавязкова ў імя цэлага. Так вось гэта цэлае і ёсць справядлівасць... » Самай небяспечнай тэндэнцыяй, разбурае дзяржаўнае кіраванне, Платон лічыў імкненне некаторых грамадскіх груп адыходзіць ад служэння агульнаму дабру, узурпируя грамадскія функцыі для вымання асабістай выгады. У ідэальным дзяржаве Платона варты, кіравальныя бяспекай, не павінны былі карыстацца золатам і срэбрам, не маглі нават дакранацца да іх, упрыгожвацца імі ці піць з залатых і сярэбраных сасудаў. Платон папярэджваў: «... ледзь завядзецца ў іх ўласная зямля, дома, грошы, як зараз жа з варты стануць яны гаспадарамі і землеўладальнікамі; з саюзнікаў астатніх грамадзян зробяцца варожымі або ўладыкамі; ненавідзячы самі і выклікаючы да сябе нянавісць, сілкуючы злыя намыслы і іх асцерагаючыся, будуць яны ўвесь час жыць у большым страху перад ўнутранымі ворагамі, чым перад знешнімі, а ў такім выпадку і самі яны і ўсе дзяржава накіруюцца да сваёй хутчэйшай гібелі. Але самым вялікім злом для дзяржаўнага кіравання Платон лічыў алігархію. Ён вызначаў алігархію як дзяржаўны лад, заснаваны на маёмасным цэнзе: у ўлады там багатыя, а беднякі не ўдзельнічаюць у кіраванні грамадскімі справамі. Усталяванне маёмаснага цэнзу становіцца законам і нормай алігархічнага ладу; чым больш строй олигархичен, тым вышэй цэнз. Такога роду дзяржаўны парадак трымаецца прымяненнем узброенай сілы. Платон з абурэннем пісаў пра тое, што ў алігархія узведзены на трон сквапнасць і карысталюбству і, акрамя багацця і багатыроў нішто не выклікае захаплення і шанавання, а славалюбства накіравана толькі на скнарнасць і на ўсё, што да гэтага вядзе.
У Сярэднія стагоддзі працэс узнікнення дзяржавы сталі разглядаць у рамках рэлігійнага светапогляду як установа інстытута зямной улады, устаноўленай Богам. Гэтая канцэпцыі атрымала назву тэалагічнай тэорыі дзяржавы. Сучасны каталіцызм лічыць сваім афіцыйным вучэннем аб дзяржаве погляды Тамаша Аквінскага (1225-1274), які заклікаў людзей да падпарадкаванню дзяржаўнай улады, звязанай з чароўнымі законамі. Ён развіваў канцэпцыю «двух Град», якая ў духу хрысціянскага вучэння паспрабавала развесці аўтарытэт дзяржавы і аўтарытэт царквы: «аддавайце кесарава кесару, а Божае Богу». Вядомы рускі палітычны філосаф Булгакаў (1871 - 1944), ацэньваючы гэты перыяд у гісторыі, справядліва падкрэсліваў: раскол грамадскага жыцця на свецкую і царкоўную ўнёс сур'ёзны разлад і двайную бухгалтэрыю нават у душы тых, хто цалкам ўсведамляў усю гістарычную адноснасць і ўнутраную ненармальнасць гэтага раздвойвання. За сваю кансерватыўную «ахавальныя» пазіцыю неўмяшання ў дзяржаўную палітыку і грамадскую жыццё з маральнымі крытэрыямі сярэднявечная царква паплацілася, з аднаго боку, гуманістычным адрыньваннем ад яе найбольш дзейснай яе часткі, з другога - сваім уласным Высіленне, згасаннем творчага духу.
Новым разуменнем дзяржаўнага кіравання адзначана эпоха позняга Адраджэння. Італьянскі мысляр Нікола Макіявелі (1469-1527) упершыню разглядае дзяржаўнае адміністраванне ў тэхналагічным ключы - як тэхналогіі дзяржаўнай улады. Тэхналагічны падыход да дзяржаўнага кіравання мяркуе, што крытэр эфектыўнасці ставіцца вышэй маральных нормаў і правілаў. Для Макіявелі спецыяліст у галіне дзяржаўнага кіравання - гэта эксперт, які прапануе карысныя тэхналагічныя рэцэпты суіскальнікаў дзяржаўнай улады. Ён зыходзіць з таго, што дзяржаўная ўлада можа мяняць сваіх уладальнікаў, пераходзіць з рук у рукі. Рэцэпты дзяржаўнага кіравання Макіявелі адрасуе «новаму ўладару», які імкнецца ўтрымаць уладу, якую стала аспрэчваюць новыя суіскальнікі: «Цяжка ўтрымаць уладу новаму ўладару. І нават наследнага гаспадара, якая далучылася новае валоданне - так што дзяржава становіцца як бы змяшаным, цяжка ўтрымаць над ім ўлада перш за ўсё з прычыны той жа натуральнай прычыны, якая выклікае перавароты ва ўсіх новых дзяржавах. А менавіта: людзі, верачы, што новы кіраўнік апынецца лепш, ахвотна паўстаюць супраць старога, але неўзабаве на вопыце пераконваюцца, што ашукаліся, бо новы кіраўнік заўсёды аказваецца горш старога». Інструментальнай навукай дзяржаўнага кіравання ў Макіявелі павінны авалодаць не філосафы, а палітычныя прафесіяналы, вышэй за ўсё ставяць палітычную эфектыўнасць як такую. З яго пункту гледжання, «новы гасудар» не павінен прытрымлівацца запаведзяў маралі, калі трэба - адступаць ад дабра і карыстацца гэтым уменнем гледзячы па абставінах. Для ажыццяўлення свайго панавання «новы гасудар» можа выкарыстоўваць любыя сродкі: «па магчымасці не выдаляцца ад дабра, але пры патрэбы не цураецца і зла». Забойства з-за вугла, інтрыгі, замовы, атручванні і іншыя падступныя сродкі ён рэкамендаваў шырока Выкарыстоўваць у справе заваёвы і ўтрымання дзяржаўнай улады. Менавіта таму імя Макіявелі стала ў дзяржаўным кіраванні сінонімам хітрыны і аморализма. Калі сёння гавораць пра макиавеллизме, маюць на ўвазе менавіта нізкія маральныя якасці людзей. Макіявелі дзяліў васпанаў на львоў і ліс. Львы адважныя і бясстрашна, але яны могуць своечасова не заўважыць небяспекі. Таму ў дзяржаўным кіраванні больш маюць поспех лісы: ладныя ашуканцы і крывадушнікі. Яны з'яўляюцца ў вачах людзей спагадлівыя, вернымі Дарэчы, Міласэрны, шчырымі, набожнымі, але ўнутрана захоўваюць здольнасць выяўляць прама супрацьлеглыя якасці, калі гэта неабходна. Макіявелі пісаў: «Такім чынам, з усіх звяроў хай васпан прыпадобніцца двум: льву і лісы. Леў баіцца пастак, а лісіца - ваўкоў, такім чынам, трэба быць падобным лісе, каб умець абыйсці пасткі, і льву, каб адпудзіць ваўкоў. Той, хто заўсёды падобны да льва, Можа не заўважыць капкана. З чаго вынікае, што разумны кіраўнік не можа і не павінен заставацца верным свайму абяцаньню, калі гэта шкодзіць яго інтарэсам і калі адпалі прычыны, якія заахвоцілі яго даць абяцанне. Такі савет быў бы нявартым, калі б людзі сумленна трымалі слова, але людзі, будучы блага, слова не трымаюць, таму і ты павінен паступаць з імі гэтак жа. А добрапрыстойнай падставай парушыць абяцаньне заўсёды знойдзецца. Прыкладаў таго мноства: колькі мірных дагавораў, колькі пагадненняў не ўступіла ў сілу або пайшло прахам з-за таго, што васпаны парушалі сваё слова, і заўсёды ў выйгрышы апыняўся той, хто меў Лісіную натуру. Аднак натуру гэтую трэба яшчэ ўмець прыкрыць, трэба быць ладным падманшчыкам і крывадушнікам, людзі так прастадушна і так паглынутыя бліжэйшымі патрэбамі, што ашукваюць заўсёды знойдзе таго, хто дасць сябе абдурыць... Трэба з'яўляцца ў вачах людзей спагадлівыя, верным Дарэчы, літасьцівым, шчырым, набожным - і быць такім на самай справе, але ўнутрана трэба захоўваць гатоўнасць выявіць і супрацьлеглыя якасці, калі гэта апынецца неабходна ". У канцы ХIХ ст. нямецкі філосаф Фрыдрых Ніцшэ (1844-1900), шмат у чым вынікаючы традыцыям макиавеллизма, стварыў канцэпцыю звышчалавека - «вялікага чалавека натоўпу», здольнага ажыццяўляць дзяржаўнае кіраванне, выкарыстоўваючы самыя нізінныя чалавечыя страсці і заганы.
Нядзіўна, што падчас Другой сусветнай вайны фашысцкія лідэры імкнуліся абаперціся на філасофію Ф. Ніцшэ для апраўдання бесчалавечнай дзяржаўнай палітыкі Трэцяга рэйха. Ніцшэ быў перакананы ў тым, што дзяржаўнае кіраванне павінна абапірацца на гвалт і выкарыстоўваць тэхналогіі прапаганды і маніпуляцыі грамадскай свядомасцю. У кожным чалавеку перш за ўсё гняздуецца каласальны эгаізм, які з найвялікшай лёгкасцю парушае мяжы права, аб чым у дробязях сведчыць штодзённае жыццё, а ў буйным маштабе - кожная старонка гісторыі і дзяржаўнага кіравання. На яго думку, у аснове агульнапрызнанай неабходнасці гэтак дбайна сцерагуць еўрапейскага раўнавагі ляжыць ужо прытомнасць, вызнаньне таго факту, што чалавек ёсць драпежная жывёла, напэўна кідаецца на слабы, які сустрэнецца яму на шляху. Але да бязмежных эгаізму чалавечай натуры яшчэ далучаецца існуючы ў той ці іншай меры ў кожным чалавеку запас нянавісці, гневу, зайздрасці, жоўці і злосці, назапашаны, як яд у адтуліне змяінага зуба, і чакаючы толькі выпадку вырвацца на прастору, каб потым лютаваць і шалець, падобна сарваўся з ланцуга дэману. Ніцшэ даў палітычным тэхнолагам «лёгкі рэцэпт» вытворчасці ў руля дзяржаўнага кіравання «вялікага чалавека натоўпу». Ён раіў, што пры усякіх умовах трэба дастаўляць натоўпе тое, што ёй вельмі прыемна, або спачатку «убіць ёй у галаву», што тое ці іншае было б прыемна, і затым даць ёй гэта. Але ні ў якім разе не адразу, наадварот, варта заваёўваць гэта з найвялікшым напружаннем ці рабіць выгляд, што заваёўваеш. У натоўпу павінна стварацца ўражанне, што перад ёй магутная і нават непераможная сіла волі, або, па крайняй меры, павінна здавацца, што такая сіла існуе. Моцнай воляй захапляецца кожны, таму што ні ў каго яе няма, і кожны кажа сабе, што, калі б ён валодаў ёю, для яго і для яго эгаізму не было б межаў. І калі выяўляецца, што такая моцная воля ажыццяўляе што-небудзь вельмі прыемнае натоўпе, замест таго каб прыслухоўвацца да жаданняў сваёй сквапнасці, то гэтым яшчэ больш захапляюцца і з гэтым віншуюць сябе. У астатнім такі чалавек павінен мець усе якасці натоўпу: тады яна, тым не менш, будзе саромецца перад ім, і ён тым больш будзе папулярны.
Такім чынам, паводле Ніцшэ, дзяржаўны дзеяч-«Звышчалавек» можа быць гвалтаўнікоў, зайздроснікаў, эксплуататараў, інтрыганаў, лісліўцы, пролазой, спесивцем - гледзячы па абставінах. Бэніта Мусаліні - заснавальнік і кіраўнік італьянскай фашысцкай партыі - у сваёй працы «Дактрына фашызму» шмат у чым канкрэтызаваў філасофскія палажэнні Ніцшэ ў практыцы дзяржаўнага будаўніцтва. Мусаліні пісаў: «фашысцкай дзяржавы з'яўляецца увасобленай воляй да ўлады і кіраванню. Рымская традыцыя тут - ідэал сілы ў дзеянні. Паводле вучэньня фашызму, урад ўяўляе сабой не столькі тое, што выяўленае ў тэрытарыяльных і ваенных тэрмінах, колькі тое, што выяўляецца ў тэрмінах маральнасьці і духоўнасці. Аб ім трэба думаць як аб імперыі, гэта значыць як пра нацыю, якая прама ці ўскосна кіруе іншымі нацыямі, не маючы жадання завалодаць ні адзіным квадратным ярдом тэрыторыі. Для фашызму ўздым імперыі, гэта значыць пашырэнне нацыі, з'яўляецца сутнасных праявай жыццяздольнасці і супрацьлегласцю прыкметах заняпаду. Людзі, якія ўзвышаюцца або паднімаюцца зноў пасля перыяду заняпаду, - заўсёды імперыялісты; любое адступленне ёсць прыкмета заняпаду і смерці. Але адначасова ў навуцы дзяржаўнага кіравання развіваецца іншая канцэпцыя дзяржаўнай улады, заснаваная на прынцыпах гуманізму і дэмакратыі. Французскія і англійскія філосафы эпохі Асветы заклалі асновы канстытуцыяналізму і падзелу ўладаў у дзяржаўным кіраванні, стварыўшы сістэму «стрымак і проціваг».
Страницы: 1, 2
